دُرُست نمی دانم فلسفه ی جشن «چهارشنبه سوری» چیست، و از تاریخچه ی آن خبر ندارم . البته در این خصوص، تحقیقاتِ زیادی انجام دادم و مطالعات بسیاری کردم، هر کَس، یک حرفی می زند، مثلاً «چهارشنبه سوری»، جشن باستانی ایرانیان است، و حتّی جایی خواندم که در روزِ چهارشنبه ی آخر سالی، وقتی «نمرود» و «نمرودیان»، حضرت ابراهیم (علیه السلام) را در «آتش» انداختند، و «آتش» به اَمرِ خداوند عزّ و جلّ، بر حضرتش سرد و سلامت شد، ایرانیان، آن روز را جشن «چهارشنبه سوری» گرفتند .

البته صحّت و دُرُستی این مطلب هنوز بر خودم مشخص نشده است، این را گفتم که بگویم، بهر حال، هر جشنی که «سلامت» باشد و مردم در هنگامِ اجرای آن، خلاف دستورِ خداوند عزّ و جلّ را انجام ندهند و گناه نکنند، به نظر می آید که اِشکالی نداشته باشد .

جشنِ «چهارشنبه سوری» هم، اگر حمل بر «آتش پَرستی» ایرانیانِ قدیم نباشد، مراسمِ آن، فکر نمی کنم اِشکال شرعی داشته باشد؛ «بوته افروختن و از آتش پَریدن»، «کوزه شکنی»، ...

بگذریم، چندین سالِ اخیر، جشن «چهار شنبه سوری» شده مثل «عزای عمومی»، خانواده ها همه نگران؛ بچه ها، امّا بی خیال، فقط به دنبال ترقه و مواد محترقه و انفجار ... هر صدای انفجاری از هر جایی که می آید، نگران و دلواپَس، یادِ همین روزهای اسفند ماه سال 66 می افتم، یادِ «حملات هوایی» دشمن بعثی به شهر تهران و شهرهای دیگرِ میهن عزیزمان ایران؛ آن روزها برایم تداعی می شود .

من اسمِ جدید «چهارشنبه سوری» را گذاشتم «شبِ حمله» و باور کنید واقعاً در این شب، به پناهگاه می روم و در تاریکی دعا می خوانم که این شب، به خیر و خوبی تمام بشود . ان شاء الله .

منیژه شهرابی